Konvikti i shtatëvjeçares

Në vitin 1960 në Sarandë është çelur dhe një konvikt, kryesisht për nxënësit që vazhdonin shkollën shtatëvjeçare.

Jam emëruar zëvendësdrejtor për  këtë konvikt, në prag të pensionit, mbi bazën e “Vendimit të Byrosë së Partisë të Rrethit”, njoftuar me shkresën e ardhur nga seksioni i arsimi-kulturës, që mban datën 12 dhjetor 1961, firmosur nga shefi i seksionit të arsimit, Tahir Zeneli.

Në këtë konvikt pranoheshin nxënës nga ato zona që nuk kishin  shkolla shtatëvjeçare, por dhe nga ata me kushte të vështira ekonomike.

Në konvikt kishte fëmijë me bursë të plotë, me gjysmë burse ose me pagesë. Shteti u siguronte falas fjetjen dhe ushqimin, ndërsa veshmbathjen, librat dhe sendet e tjera  u siguroheshin nga familjet.

Numri i nxënësve të strehuar në këtë konvikt arriti deri në 50 vetë.  Fillimisht ndiqnin mësimet nga klasa e pestë deri në të shtatën. Por, me kalimin e viteve, pati dhe nga ata që vijuan klasat e para të gjimnazit, mbasi iu dha e drejta të qëndronin në konvikt edhe mbas mbarimit të shtatëvjeçares.

Në konvikt  strehoheshin kryesisht djem, por edhe disa vajza, që jetonin e studionin bashkërisht në mjediset e konviktit, ndërsa mësimet i zhvillonin në shkollën e qytetit.

Godina e konviktit ka qenë e përshtatshme, me tetë dhoma, ishte po ajo godinë që më parë shërbeu si shkollë fillore dhe shtatëvjeçare. Kohët e fundit, mbas mbylljes së konviktit, aty u vendos kabineti pedagogjik i rrethit dhe në dy dhomat shtesë kopshti i fëmijëve pa drekë.

Konvikti varej nga shkolla dymbëdhjetëvjeçare e qytetit, me drejtor Vasil Partalin. Si personel edukativ e shërbyes ka pasur një zëvendësdrejtor konvikti, një ekonomat - magazinier e disa punonjës që u shërbenin konviktorëve. Për një vit zëvendësdrejtor ka qenë Vasil Qesko, ndërsa për tre vjet kam qenë unë. Magazinierë kanë qenë ndër vite Agim Halimi, Lumturi Sheme, Yllo Papadhima e Dervish Halimi. Si kuzhiniere ka punuar Lola Mekshi e roje nate Androniqi Gurma , që kanë shërbyer në mënyrë shembullore.

Konvikti ka qenë pajisur me krevate hekuri e me krevate druri, tip marinari, ( një sipër e një poshtë), me dyshekë e jastëkë me pambuk, me nga tre copë batanije leshi, me nga tre çarçafë , me dy këllëfë jastëku etj. Secila dhomë kishte edhe gardërobë, çdo dy konviktorë kishin nga një dollap.

Kuzhina e mensa kanë qenë të pajisura mirë, me enë e orendi të nevojshme, të mjaftueshme për një shërbim të rregullt e me cilësi. Kushtet e pastrimit të lokalit e të konviktorëve , për kohën, kanë qenë normale.

Përparimi i nxënësve konviktorë, puna edukative në konvikt, disiplina e rregulli  kanë qenë të lavdërueshme. Nxënësit e konviktit qenë ndër më të përparuarit në shkollë.

Konvikti u mbyll në qershor të vitit 1964, kryesisht për shkaqe ekonomike. Mendoj se u bë gabim që u mbyll, sepse mjaft konviktorë u detyruan të ndërpresin mësimet, mbasi qenë të varfër dhe  në fshatrat nga vinin ose nuk kishin shkolla shtatëvjeçare, ose i kishin shumë larg.

Ndër nxënësit e dalluar të konviktit mbaj mend Pandeli Golen, Bashkim Papadhimën, Sulo Haxhiun, Fadil Canaj, Grigor Çelemengon, Arsen Gjivoglin, Stefan Qiqin, Shaban Shabanin e shumë të tjerë, që mbaruan dhe shkollat e larta e u bënë kuadro.