Babai na la emrin e nderuar

 

Ishte koha e tronditjes nga themelet të regjimit socialist. Babai, tashmë rreth 85 vjeç,  e ndiqte rrallë televizorin, se i lodheshin sytë, po radion e vogël nuk e ndante nga dora. Dëgjonte dhe muzikë, po më shumë lajmet. Dëgjonte dhe kërcitjen e armëve nëpër rrugë e lagje. Ai e ndjeu dhe e kuptoi se demokracia e vërtetë po vinte. Po dhe i frikësohej ndonjë lufte vëllavrasëse. Nuk ishte shumë i qartë për atë që po ndodhte, nuk e kuptonte mirë sesi  po shkërmoqej diktatura. Na thërriste shpesh, na pyeste për zhvillimin e ngjarjeve, na thoshte të ruheshim, të ishim të kujdesshëm.

Por kur u vendos përfundimisht sistemi demokratik, mendimi iu bë më i kthjellët. Ndaj, këshilla e tij kryesore ishte që ne të radhiteshim me shumicën, të mbanim  anën e demokracisë, të përparimit e të lirisë, siç kishte bërë dhe ai gjithë jetën.

Pikërisht në këtë kohë të trazuar, më 10 dhjetor të vitit 1992, babai ndërroi jetë.

Ai u shua dalëngadalë, si ai kandili që i shteret vaji nga dita në ditë. U nda nga jeta si duke fjetur. Ne që i qëndronim vazhdimisht te koka dhe i shërbenim me përkushtim, atë natë menduam se kishte gjumë. Mbylli sytë, ngadalësoi frymëmarrjen  dhe, pa thënë më asnjë fjalë, pa bërë asnjë rënkim, ra në qetësi, si në një ëndërr të përjetshme.

Nuk kaluan as tridhjetë minuta, kur...Mbaroi!...Ne na u duk e pabesueshme. Dhe s’kishim si ta besonim. Në fytyrën e tij të ëmbël ngjyrë rozë, të rrethuar nga kurora e dendur e flokëve të bardhë borë, nuk dalloje asnjë shenjë të vdekjes. Përkundrazi, na dukej më i bukur, më fisnik, më i heshtur...Madje dhe me një buzëqeshje të lehtë, sa që mezi dallohej. Ndofta me këtë pamje donte të mos na pikëllonte, donte të na thoshte mos u mërzitni, se sapo i mbusha të 86 vitet, se po iki nga kjo botë i lumtur, duke u lënë të gjithëve në jetë, fëmijët e mi, nuset, nipërit e mbesat, stërnipërit e stërmbesat...

Iu mblodhëm të gjithë pranë rreth krevatit. Lotët na rridhnin çurg. Nipërit e mbesat, për të cilët përgjërohej deri në çastet e fundit, filluan të qanin me zë. Por në të vërtetë, asnjëri nga ne nuk e mbante dot hidhërimin...

Në ceremoninë e varrimit erdhën gjithë bashkëfshatarët, miq e shokë, ish-nxënës e përfaqësues të organeve të pushtetit e të qeverisë. Iu bë nderimi që meritonte. Telefonatat, telegramet e letrat e ngushëllimit vërshuan nga të katër anët e Shqipërisë.

Po i mbyllim këto pak radhë me telegramin e ngushëllimit që i dërgoi familjes sonë  Ministri i Arsimit të asaj kohe, Ylli Vejsiu:

“Me vdekjen e Mësuesit të Popullit Lame Xhama ju humbët të dashurin tuaj dhe  shokët e miqtë, kolegun e tyre të nderuar që me dekada të tëra me punën e tij mësimore e pedagogjike kontribuoi në përmirësimin e mësimdhënies dhe forcimin e shkollës sonë kombëtare. Veprimtaria e tij mësimore dhe edukative do të jetë shembull për mësuesit e ardhshëm.

Pranoni me këtë rast ngushëllimet tona në shenjë respekti dhe mirënjohjeje për figurën e tij të nderuar”.

Kanë kaluar rreth 16 vjet që kur babai u nda nga ne. E ndjenim si një detyrim të ligjshëm dhe jemi të kënaqur që më në fund përgatitëm dhe botuam këtë libër për jetën e veprimtarinë e tij në dobi të shkollës dhe të lirisë së Atdheut.

Babai na ka rritur e shkolluar me vështirësi, me punën e të ardhurat e një arsimtari. Kështu që nuk na la trashëgim ndonjë pasuri materiale e monetare. Por ne i jemi shumë mirënjohës, jo vetëm se ka qenë një baba i përkryer, por edhe  se na ka lënë një trashëgim më të madh e më të vyer, emrin e mirë e të nderuar të një mësuesi, edukatori dhe atdhetari të shquar.